My friend

คาบเรียนที่ 1 วันเปิดเรียน


สวัดดีครับผมชื่อว่าโบโซ่ครับเป็นเด็กนักเรียนชั้นป.6วันนั้นเป็นวันที่ปิดภาคเรียนป.6เทอม2 ในวันผมจำได้ว่ามันเป็นที่13.3 ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งที่ผมได้ไปสมัคเรียที่นั้น ตอนนั้นเองผมได้เจอเด็กคนหนึ่งซึ่งน่ารักอย่างมากเลยละผมก็เลยผั้งปากไปว่า
"เธอนั้นใช่เลย"
ด้วยความตกใจว่าพูดไปได้อย่างไรตอนนั้นผมคิดว่าพอมองน่าเธอแล้วก็มีความสุขและเหมือนกับถูกต้องหมนสะกำใว้ ตนอนั้นผมยืนค้างไปสองถึงสามนาทีเลยจนครูทักว่า
''นายสุรสิทธิ์ นายสุรสิทธิ์ มาที่ช่อง3ค่ะ"
แล้วครูก็พูดถึงสามครั้งก็ไม่หั้นไปหาจนครั้งสุดท้ายผมหันกลับไปพร้องความตกใจพร้อมพูดว่า
"ขอโทษนะครับคุณครู"
"มีอะไรให้ละทะเบียนใหม่ครับ"
ครู:ไม่มีแล้วค่ะลูกกลับได้เลยค่ะ
   :ต่อไปเลยค่ะ
พอหันหลังกลับไปก็หายไปละก็เลยกลับดีกว่าแล้วก็ทำหน้าเสียใจนิดๆนะครับ
พอกลับถึงบ้านก็ได้แต่คิดถึงใบหน้าของเธอผู้นั้น
พอกินข้าวก้คิดถึงเธอผู้นั้น
ยามนอนก็คิดถึงเธอผู้นั้น
แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่ไปที่ไปโรงเรียนผมได้อยู่ห้องเดียวกันกับเด็กคนนั้นวันนั้ผมดีใจเป็นอย่างมากเหมือนทำให้ผมตัวลอยไปเลยละผมก็เลยใช้จังหวะนี่ไปพูดกับเธอว่า
โบโซ่:เธอชื่อไรออ
เธอคนนั้น:อืมเราชื่อว่าฟลุ๊ก
             :แล้วนายละ
โบโซ่:เราชื่อโบโซ่นะ
ฟลุ๊ก:โบโซออ
โบโซ่:ไม่ไช่นะเราชื่อว่าโบโซ่นะ
ฟลุ๊ก:อ่อ แต่มันเรียกยากนะ เอาอย่างนี้นะเราเรียกนายว่าโบละกันนะ
โบโซ่:งั้นเราขอนั้งด้วยคนนะ
ฟลุ๊ก: อ่อ 
      : งั้นก็ได้นั้งสิที่นี่เราก็เป็นเพื่อนกันแล้วนะ
โบโซ่:อืมเราเป้นเพื่อนเธอแล้วนะฟลุ๊ก
ตอนนั้นผมก็พูดตามปรกติแต่ลึกข้างในผมคิดไปใกล้แล้วผมได้แต่จองมองหน้าของเข้าพร้อมยิมไปด้วยจนเข้าถามว่า
ฟลุ๊ก:เป็นไรออนายจองหน้าฉันทำใมออมีไรติดอยู่ที่หน้าฉันออ
ด้วยความเขินอายก็ตอบกลับอย่างไม่รีรอ
โบโซ่:ไม่เป็นไรหลอ
ฟลุ๊ก:หน้าแดงมาจังเลย
โบโซ่:ไม่มีไรหลอก
       :อืมถ้างั้นไม่ถามก็ใด้ ถ้าจะเป็นความลับน่า
แล้วเสียงออดของโรงก็ดังขึ้มาในตอนนั้นผมคิดว่าไม่อยากไปใหยเลยอยากหยุดอยู่ตรงนี้ตลอดไป แล้วตอนนั้นเธอก็ได้ชวนผมกลับบ้านเป็นครั้งแรกผมมความรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากผมก็เลยช่วนเข้าไปเทียวก็พูดกับเพื่อนเป็นครั้งแรก
ความคิดของผม:ต้องพูดกับเพื่อนคนนี้อย่างไงดีนะ
                     :รู้แล้ว
โบโซ่:นี้ฟลุ๊ก
ฟลุ๊ก:มีไรออนาย
โบโซ่:เราไปเที่ยวที่เซ็นทรัลกันใหม
ฟลุ๊ก:ไม่อ่ะ
โบโซ่:ทำไมอะ
ฟลุ๊ก:ก็วันนี้มีคนมาที่บ้านเรานะงั้นเอาอย่างงี้นะถ้าว่างเมื่อไรเราจะโทรหานะโบ
ด้วยความดีใจในความคิดและมโนไปเองที่จะได้เบอร์สาวน้อยคนนี้ ผมก็รีบหยิบโทรศัพท์อย่างรุกรี้รุกรนจนทำโทรศัพท์ตกลงในถังขยะที่รอรถหน้า 7-11 แล้วฟลุ๊กก็ถามว่า
ฟลุ๊ก:นายเป็นไรวันนี้ทั้งวันดูไม่ได้เลยนะ
      : แต่ก็ตลกดีนะ 
ในตอนนั้นยังหยิบโทรศัพท์ไม่ได้แต่เธอใวกว่าผม
ในตอนนั้นผมเห็นเขาได้หยิดสมุดจดขึ้นมาพร้อมเขียนอย่าเร็มากแล้วยืนให้ผมแล้วเข้าก็พูดว่า
ฟลุ๊ก:อะนี้เบอร์เรานะ
      :ไปละนะรถมาละเดียวจะไม่ทันนะ ไปละ
      :บาย         

      :แล้วโทรหาเราด้วยนะ
แล้วกระผมก็ตอบอย่างไม่รีรอ
โบโซ่:อืมแล้วเราจะโทรไปหานะ
แล้วผมก็เดินกลับบ้านด้วยความดีใจที่ได้เบอร์ของคนที่ผมชอบพร้อมมโนไปเลยๆๆว่าเธอ(เป็นแฟนผมแล้ว55555)แล้วผมก็เดินขึ้นรถจนถึงก็บอกป้าว่า
โบโซ่:วันนี้ผมไม่กินข้าวเย็นนะครับ
แล้วผมก็เหนือแล้วก็จนหลับไปแล้วก็จบไปอีกวันหนึ่งนะ
ความคิดของโบโซ่:จะได้เจอกันอีกแน่นอนเรางั้นเรานอนดีกว่า
                                                                               END
 

http://www.dek-d.com/my.id/20578/